De wedloop

In mijn lijf was het een soep van organen en bloed. De bus kwam tot stilstand. Het stofspoor wapperde als de cape van Batman achter het gebutste blik. Een donkerrode besluierende nevel verduisterde de kleuren van het namiddaglicht. Schimmen verzamelden zich onder het half open busraam.

Het golfslagbad in mijn maag stabiliseerde zich tot een rimpelloze brei. Kreunend en sissend van alle kuilen in de weg gaf de motor zijn laatste adem van de reis, een centrifuge van negen uur. Langzaam veranderden de schaduwen onder het raam in volwassen mannen. Ze toonden hun autosleutels in hun handpalm, de ene knuist nog hoger dan de ander. Ogen, met een mengeling van smeken en dwingen, keken naar boven. Als God op een wolk keek ik op hen neer. Een van de mannen verlengde zijn lichaam door op zijn tenen te staan en drukte een visitekaartje tussen mijn vingers. Een jongere versie van de man die onder mij stond, keurig in pak en das gestoken, prees zichzelf aan. Smetteloos. In tegenstelling tot de smoezelige gestalte met grijze stoppels en een dijk van een litteken op zijn voorhoofd die onder me stond. Hij lachte zijn gebit zonder hoektand bloot.

Mijn beurs gestote knieen rekten zich uit. De mensenstroom kolkten als water naar het afvoerputje naar buiten waar hongerige taxichauffeurs met kwijl in de mond ons opwachtten. Blank mzunguvlees, rijp om opgetild en leeggeklopt te worden. Een gedachte, waarvan ik mezelf betichtte. De man van het visitekaartje duwde zijn jongere handlanger en woordvoerder naar voren. Met hem dienden afgevaardigden van een imposant wagenpark zich aan. 

Stilte bleek de beste onderhandelingstechniek. De markt vernietigde zichzelf. Het implodeerde. Tot op het naakte bot sneed het zichzelf al het vet weg. Mannen dropen als vermagerde straathonden af op zoek naar een ander stukje worst. De handlanger sloeg het gezoem van zich af, leidde ons naar de royale taxi en rolde de rode loper uit. De wedloop was ten einde. 

Door Wouter