De Overtocht IV

Twee dagen lang balanceren op de grens. Letterlijk. De Sagamba koos het uren durende waterspoor tussen Congo en Tanzania. De grens als pad naar de bestemming. Dat doet iets met je. Er is weinig te doen aan boord.

De ijzeren kolos glijdt muisstil door het water. Zon van boven, geen deining van het loepzuivere water. Alleen het vijftig meter lange uitgestrekte stuk staal. Soms gedeukt, geroest en op andere stukken bladdert de verf eraf.

We dammen met bierdopjes en vierkante stukjes plastic. En altijd maar dat onafgebroken water voor ons, terwijl aan beide kanten het land te zien is. Af een toe een visser in een houten zeepkist. Sommigen dragen een zeil mee; witte stipjes van een afstand.

Iedereen zwaait naar blanken. Positieve discriminatie voelt soms goed. Vaker niet. De Afrikaanse bemanning stelt zich onderdanig aan ons op. Slaafs, maar dan anders. Vrienden willen ze worden met ons. Een kaartje met kerst, een attentie bij een geboorte. Blijkbaar heeft het status om vrienden in Nederland te hebben. Naar mate de dag vordert, neemt het lijstje met namen in mijn schroefboekje toe.

Kiz slaapt op een aangevreten matras op het dek in de schaduw. De trap op en een groepje heeft zich om het dambord verzameld om getuige te zijn van de beslissende zet. Vanaf de kop van het schip, waar Jack en Kate hun armen ooit spreidden, kijk naar achter. Drie vrachtschepen aan een stalen lijn.

’s Avonds trek ik het matras het dek op. Sterren boven ons. Afrikaanse gospel sijpelt uit een kamer. Iedere avond houdt de bemanning een kerkdienst, bijbeldiscussies na afloop rond een vierkante tafel onder tl licht. Ze gniffelen dat wij in onze slaapzak op het dek liggen. Vanachter de reling kijken ze toe. Een bed op het podium; uitverkocht locatietheater.

Husband and wife, hebben we maar gezegd. Anders ligt zoiets toch lastig. Je weet nooit of kielhalen anno 2014 nog aan de orde is als ongetrouwde koppels een bed delen. In de wetenschap dat Mpulungu (Zambia) wacht in de morgen slapen we in.